Serwis internetowy, z którego korzystasz, używa plików cookies. Są to pliki instalowane w urządzeniach końcowych osób korzystających z serwisu, w celu administrowania serwisem, poprawy jakości świadczonych usług w tym
dostosowania treści serwisu do preferencji użytkownika, utrzymania sesji użytkownika oraz dla celów statystycznych i targetowania behawioralnego reklamy (dostosowania treści reklamy do Twoich indywidualnych potrzeb). Informujemy, że istnieje możliwość określenia przez użytkownika serwisu warunków przechowywania lub uzyskiwania dostępu do informacji zawartych w plikach cookies za pomocą ustawień przeglądarki lub konfiguracji usługi. Szczegółowe informacje na ten temat dostępne są u producenta przeglądarki, u dostawcy usługi dostępu do Internetu oraz w Polityce prywatności plików cookies. Dowiedz się więcej.
W języku hiszpańskim rzeczowniki odmieniają się przez liczby oraz rodzaje. Nie występuje zjawisko deklinacji, natomiast charakterystyczne są zdrobnienia oraz zgrubienia.
Rodzaj męski i żeński
W języku hiszpańskim istnieją dwa rodzaje rzeczownika, męski i żeński. Nie ma rzeczowników rodzaju nijakiego. Trzeba jednak pamiętać, że rodzaj rzeczownika często różni się w języku polskim i hiszpańskim, np.
la cama (łóżko) la iglesia (kościół) el amor (miłość) el árbol (drzewo)
W większości przypadków rzeczowniki rodzaju żeńskiego mają końcówkę -a, natomiast męskiego zakończone są na -o lub spółgłoską. Istnieje jednak grupa wyjątków, m.in. el día (dzień), el problema (problem), el idioma (język obcy), la mano (ręka), la foto (zdjęcie), la modelo (modelka).
Warto pamiętać, że jeśli rzeczownik rodzaju żeńskiego rozpoczyna się samogłoską a- lub ha-, to rodzajnik określony, którego użyjemy w liczbie pojedynczej to el, np. el alma (dusza), el harina (mąka), el arte (sztuka). W liczbie mnogiej użyjemy już rodzajnika określonego las, np. las almas (dusze), las artes (sztuki) czy las armas (siły zbrojne).
Aby utworzyć rodzaj żeński rzeczownika, wystarczy:
- zamienić końcówkę -o na -a, np.
el amigo – la amiga (przyjaciel – przyjaciółka) el gato – la gata (kot – kotka) el sueco – la sueca (Szwed – Szwedka)
- dodać -a do formy męskiej rzeczowników kończących się na spółgłoskę, np.
el profesor – la profesora (nauczyciel – nauczycielka) el dios – la diosa (bóg – bogini) el español – la española (Hiszpan – Hiszpanka) el león – la leona (lew – lwica)
Istnieje, oczywiście, kilka wyjątków, np.
el actor – la actriz (aktor – aktorka) el cantante – la cantante (piosenkarz – piosenkarka) el rey – la reina (król – królowa) el poeta – la poetisa (poeta – poetka)
Liczba mnoga rzeczownika
Tworzenie liczby mnogiej polega jedynie na dodaniu końcówki -s do rzeczownika zakończonego w liczbie pojedynczej na samogłoskę lub końcówki -es do rzeczownika zakończonego na spółgłoskę:
la manzana – las manzanas (jabłko – jabłka) el ejemplo – los ejemplos (przykład – przykłady) el café – los cafés (kawa – kawy) la flor – las flores (kwiat – kwiaty) la mujer – las mujeres (kobieta – kobiety) el lápiz – los lápices (ołówek – ołówki) el avión – los aviones (samolot – samoloty)
Zdrobnienia
W języku hiszpańskim używa się bardzo dużo zdrobnień, nawet więcej niż w języku polskim. Tworzy się je dodając różnego rodzaju przyrostki, charakterystyczne dla danego regionu. Najpopularniejsze sufiksy to -ito/a oraz -illo/a: